دیواره بلند و انگشتان سرمازده

همیشه صعود سراسری سال ۸۰ در منطقه علم کوه من رو به فکر می بره برام مث یه خیاله مثل سفر آلیس در سرزمین عجایب . کوه نوردان پر تجربه ای رو دیدم و باهاشون رفیق شدم و صعود دیواره شاخک برای من مثل یک فانتزیه تو ذهنم . صعودی پر انگیزه توسط یک تیم آرام و بی ادعا با سرپرستی انسانی بی ادعا . در این قسمت و قسمت بعدی به بیان خاطراتی از پایان تابستان ۸۰ تا۲۲ بهمن ۸۰ می پردازم . امیدوارم در این بخش از خاطرات بخشی از تاریخ کوه نوردی ایران هم که به فراموشی سپرده شده ورقی بخورد !

تابستان ۸۰ و کنگره سنگ نوردی اخلومد

طول ۱ مسیر کنگره

۸ مرداد تا ۲۶ مرداد (بعد از برگشت از دیواره علم کوه) استراحت کردم . بعد دوباره بند یخچال و پل خواب . از پارسال زمستان به پیشنهاد سعید جواهرپور با کمیته کوه نوردی در فدراسیون همکاری می کردم ، مسوول کمیته حسن جواهرپور بود . برنامه هایی برای اجرای یک کنگره سنگ نوردی در استان خراسان (اخلومد - آن وقت ها کلمه جشنواره کشف نشده بود !) . من سرپرست تیم های گشایش مسیر و جزوی از تیم باشگاه خودمان بودم . جالب بود چون من نذر کرده بودم در صورت صعود دیواره علم یک مسیر به نام امام رضا در اخلومد باز کنم . انگار نذریش را می خواست و طلبیده بود !

۱۲ تا ۲۰ شهریور ۸۰ کنگره اجرا شد . من ، افشین یوسفی ، شهرام حنیفه پور ، شروین آریان فرد رفتیم مسیری به نام کنگره را باز کردیم . برای اولین بار طول یک مسیر را با درجه A2+ با هوک باز کردم . در روزهای بعدی حسین هیزم کار ، حسین کاوکانی ، علی رضا نوری ، افشین رمضانی و .. هم به ما اضافه شدند . به غیر از مسیر کنگره مسیر های مربی و آستان قدس رضا هم باز شد . مسیر آستان قدس رضا همان مسیر نذری من بود که با کمک رضا خوشدل باز کردیم . در کنگره خیلی مسائل فنی روز مطرح شد . علی پارسایی خیلی به روز و پر آمده بود . حضور مهدی پارسافر کنار ما هم خیلی کامل کننده بود . او یک اسپورت کار آماده بود .

  اخلومد اون روز ها تلفن نبود . یک حمام کذایی هم داشت که اگر لنگ نمی بستی از محلی ها فحش میشنوفتی ! وقتی برگشتم خونه گفتند فردا ختم پدر بزرگ مادریم برگزار میشه ! یعنی ۵ روز پیش فوت کرده بوده و من بی خبر داشتم صعود می کردم . عی ی ی خداااااااا !

پاییز ۸۰

صعود یال سخت

پاییز ۸۰ تمرینات ادامه داشت . اما مهم ترین صعود پاییز صعود بیستون از یال آهنگر و مسیر یال سخت به همرا کاظم فریدیان بود . اولین رویارویی جدی با دیواره مهربان بیستون . دو روز چند ساعتی طول کشید . صعودهای طبیعی و مصنوعی زیبا . کلا دیواره بیستون را دیوارهای متفاوت و جایگاه مناسبی برای اجرای انواع خلاقیتها دیدم . علیرغم سطح خشن دیواره بیستون طبیعت عجیبی داشت . پیدا کردن مسیرها در بیستون نیاز به راهنمای محلی داشت . این تجارب سالهای بعد چندین بار مرا به بیستون کشاند .

تست ورودی برنامه سراسری علم کوه

فدراسیون به ریاست آقای آقاجانی قصد اجرای برنامه سراسری در منطقه علم کوه را داشت . تست ورودی در تاریخ ۲۴ و ۲۵ آبان ۸۰ برگزار شد . ۲۴ آبان تست آمادگی جسمانی و ۲۵ آبان تست قله در توچال از سمت کلکچال . این تست در نهایت بنا بود به نوعی تست ورودی برنامه لوتسه هم باشد .

صعودهای زمستانی علم کوه در سه شاخه بنا بود انجام شود : ۱- قلل منطقه ۲- صعود گرده آلمانها ۳- صعود دیواره . در تاریخ ۷ آذر ۸۰ برای برنامه دیواره بنا شد تست مجددی در پل خواب برگزار شود . من میخواستم در روز تست توانایی متفاوت خودم را روی هوک ها ارائه کنم ( آن روز ها هوک زیاد شناخته شده نبود ، من ۶ تا هوک داشتم و اسرار زیادم روی استفاده از هوک ها به من لقب شهرام اسکای هوک داده بودند ! ) اما زمان بر بودن استفاده از هوک برای تست گیرندگان ناشناخته بود و از نظر داوران کار من ضعیف تلقی شد . البته آن روز هم روز خوب من نبود و مسیر زیر باران هم مسیر ایده آلی برای صعود با هوک و ابزار گذاری نبود .

درای تولینگ

زمستان ۸۰ من با درای تولینگ آشنا شدم . اولین مسیری هم که کار کردم از مسیر های کنار جاده چالوس بود . اسم مسر "خودتو فیلم نکن" بود . مصنوعی - طبیعی رفتم قرقره کرم وهر آن احساس میکردم با پاندولی میام تو جاده و می خورم به شیشه اتوبوس های در حال گذر . باز هم افشی یوسفی ، بابک خدرلی و شروین آریان فر در این تجربه با من بودند .

صعود الوند - کلاغ لان و تمرین سنگ در منطقه الوند (تست برنامه زمستانی )

۱۹ ، ۲۰ و ۲۱ آذر ۸۰

خیلی دیر خبر دار شدیم . ساعت ۷:۳۰ شب دوشنبه فهمیدیم که ساعت ۱۷ روز سه شنبه باید در پناه گاه میدان میشان باشیم ! آن روز ها من در تعمیرگاه کار می کردم . من ماندم و یک سرسیلندر باز در محل کارم و فردا که نمی توانستم کارش را تمام کنم . شب به خانه نرفتم ، از برادرم خواستم که هرچیزی مربوط به کوه می بیند جمع کند و برایم بفرستد تعمیرگاه . اینجوری شد که نقائصی در بستن کوله داشتم .

هنوز نمی دانستیم تست برای کار فنی و دیواره است یا کوهنوردی و استقامت . من تلفن حسن نجاریان را داشتم به موبایلش زنگ زدم و از او پرسیدم . بنا شد با چادر و لوازم فنی آنجا باشیم . اما فکر نمی کردم صعود در کولاک و هوای بد پیش بینی شده در هواشناسی انجام شود !

من و کاظم فریدیان با کمی عجله ساعت ۱۵ با یک اتوبوس ولوو به سمت همدان رفتیم . ساعت ۸ شب آنجا رسیدیم و سریعا سوار یک دربستی شدیم و به سمت گنج نامه رفتیم . کم کم داشت برف شروع می شد . اولین برف زمستانی در سراسر غرب ایران . ماشین از زیر اولین سربالایی پای گنج نامه سر خورد و ماند ..با نور جلوی پیکان دربستی لباسمان را کامل کردیم و دوپوش پوشیدیم و به سمت بالا راه افتادیم . آدم ها در مسیر می گفتند نروید بالا بمانید و صبح زود بروید !

در شش و بش شروع مسیر بودیم که از دور یک پیکان دیگر رسید . از ماشین حسن نجاریان ، حسین عظیمی و ولی پیاده شدند . ما اول داشتیم می رفتیم که از مسیر اردوگاه بالا برویم . حسن نجاریان ما را صدا کرد گفت از مسیر مستقیم برویم بهتر است . کوله هایمان خیلی سنگین بود . مسیر مستقیم را رفتیم و حدود ساعت ۱۱ به پناه گاه میدان میشان رسیدیم . شب در اتاقی که ظاهرا به هیات استان اختصاص داشت خوابیدیم .

صبح روز بعد یعنی چهارشنبه حدود بیست و پنج نفر به سمت قله الوند حرکت کردیم . خیلی سخت بود . هوای کولاک و خراب ، کوله خیلی سنگین ، سرمای زیاد و حرکت سریع . پای قله الوند روی یک سری سنگ کار کردیم . ابزار گذاشتیم صعود کردیم و فرود آمدیم . دستم کمی یخ کرد .از تیم جدا شدم کمی چای و تمام خرمایی که همراه داشتم خوردم . انگار جوع گرفته بودم ! فکر کنم زیادی در صعود ابزارگذاری تلاش کرده بودم . نزدیک پناه گاه کلاغ لان دو تا از بچه ها که کوله گذاشته بودند آمدند کمک و کوله ام را گرفتند .

در برنامه با سه تا از بچه های کرج رفیق شدم : مجید ثقفی ، احسان پرتوی نیا ، امیر مقیمی و فرهاد عزیزی . معلوم بود که خیلی با تجربه اند . مجید واقعا عالی آشپزی می کرد . سوپ داغی درست کرد و دور هم خوردیم . مجید یک کلاه توفان هم که من نجاگذاشته بودم (دست دوز از پلارهای کهنه ) به من داد (هم هنوز مزه سوپ را به یاد می آورم و هم کلاه توفان را دارم ) .

حدود ساعت ۱۶ بیرون پناه گاه چادر زدیم . فرهاد عزیزی هم در چادر ما خوابید . دما خیلی پایین بود حدود منهای ۳۵ . صبح حدود ساعت ۷ راه افتادیم . باز رفتیم زیر سنگ های گرده پای قله الوند . دو مسیر را به صورت طبیعی و مصنوعی صعود کردیم . بعد هم مسیر را به سمت قله ادامه دادیم تا قله . قله حالت کلاهک داشت . هنوز نفس تازه نکرده حسن نجاریان گفت همه اینجا را صعود کنید . خوشبختانه زمان کم بود و من فقط فرود آمدم از قله . یادم نمی رود امیر مقیمی چه جنگنده صعود کرد ..

صبح روز جمعه (روز آخر) بر خلاف دیروز که آفتابی بود باز کولاک بود . رفتیم بالای پناه گاه میدان میشان روی یک سنگ (اول بنا بود حسن نجاریان ما رو ببره تیغه های کلاغ لان ) به صورت ابزار گذاری رکاب زدیم . گترم پاره پوره شده بود و در مسیر برگشت آب وارد ای اف اس ۸۰۰۰ شد و کف پایم حسابی سوخت . حدود ساعت ۱۲ رسیدیم پایین .

من و کاظم و بچه های کرج و شهرام نعمتی و حسین روشن منش سوار یک لندرور شدیم و تا اولین میدان آمدیم . در یک قهوه خانه خلوط لباس و کفش عوض کردیم و نفری یک دیزی و چند تا نوشابه و چای خوردیم و رفتیم سمت ترمینال .

در این برنامه صورت من حسابی سرمازده شد و بخشی از پوست صورتم افتاد . البته عفونت سینوس ها تا مدت ها اذیتم می کرد .

اولین مسابقه درای تولینگ ایران

این مسابقه بعد از مسابقه یخ نوردی بهار توسط تیم اجرایی کمیته کوه نوردی اجرا شد . کادر اجرایی اینا بودیم :

حسن جواهر پور - علی پارسایی - من - مهدی پارسافر

نمیدونم چه طوری شد که تخم حمایت چی رو ملخ خورد و بر خلاف قوانین حمایت در مسابقات ! اجبارا من ۳۰ نفر از ۴۰ نفر رو حمایت کردم . البته بیشتر شرکت کننده ها باهام رفیق بودند و خیلیا کلاه کاسک معروف من رو به سر گذاشتند !